On New Year's Day

All is quiet on New Year's Day
A world in white gets underway
I want to be with you
Be with you night and day
Nothing changes on New Year's Day
On New Year's Day

I will be with you again
I will be with you again

Under a blood red sky
A crowd has gathered in black and white
Arms entwined, the chosen few
The newspapers says, says
Say it's true it's true...
And we can break through
Though torn in two
We can be one

I will begin again
I will begin again

Oh...
Maybe the time is right
Oh...maybe tonight...

I will be with you again
I will be with you again

And so we're told this is the golden age
And gold is the reason for the wars we wage
Though I want to be with you
Be with you night and day
Nothing changes
On New Year's Day

Καλήν ημέρα άρχοντες!

Χρόνια πολλάααα!!! Να τα πούμεεε;;; Που πήγαν τα παιδάκια που λένε τα κάλαντα;;; Από το πρωί ούτε ένα δεν χτύπησε την πόρτα μας! Τι έγινε ρε παιδιά; Εγώ τέτοιο καιρο έπαιρνα σβάρνα τη γειτονιά και μάζευα 30-40 χιλιάδες δραχμές!!! Ωραίες εποχές! Αλλά δεν είναι το οικονομικό το θέμα! Κάθε χρόνο θέλω να τα ακούσω μέσα στο σπίτι μου! Το νιώθω σαν καλή τύχη! Anyway..

Back to Athens εδώ και λίγες μέρες και όπως ήταν αναμενόμενο δεν έχω κάτσει λεπτό! Οκ είναι οι πρώτες μέρες που αφιερώνεις στο να δεις όλους τους συγγενείς, γνωστούς και φίλους αλλά γενικότερα είναι το κλίμα αυτής της πόλης που δε σε αφήνει σε ησυχία! Όλο και κάτι έχεις να κάνεις και τρέχεις και αγχώνεσαι και καθυστερείς και ουφ! Κουράστηκα! Για παράδειγμα Κυριακή πρωί έκανα τη διαδρομή Γαλάτσι-Συνταγμα σε δυόμιση ώρες! Μισή ώρα να περιμένω τρόλλευ και άλλες δύο να φτάσω! Αφού σκέφτηκα από τα μισά της Πατησίων να το κόψω ποδαράτο! Τραγική η κατάσταση! Εντωμεταξύ ομολογώ ότι έχω συνηθίσει στην ηρεμία εκεί πάνω και μου κακοφαίνονται οι αποστάσεις και το τρέξιμο στην Αθήνα! Πάντως έχω άλλα πράγματα να εκτιμήσω που στη συγκεκριμένη φάση της ζωής μου είναι κι αυτά σημαντικά! Οι επιλογές για διασκέδαση και ψυχαγωγία είναι τόσο περισσότερες που δε μου φτάνουν οι μέρες να πάω εκεί που θέλω! Όσο παγιδευμένη νιώθω σε μια πόλη που αντί για δέντρα έχει αυτοκίνητα, που το άγχος και το τρέξιμο είναι κομμάτι της καθημερινότητας του καθένα, τόσο ελεύθερη νιώθω να πάω (έστω και σε δυό ώρες) όπου θέλω και να ανοίξω τους ορίζοντες μου! Ίσως φαίνεται ανούσιο και βλακώδες αυτό αλλα πραγματικά δεν είναι!!! Αν καποιος έχει μείνει όχι για κανένα μήνα αλλά για κάμποσα χρόνια στην περιφέρεια πιστεύω πως το καταλαβαίνει (κυρίως βέβαια αν έχεις μεγαλώσει σε πόλεις όπως η Αθήνα και η Θεσσαλονίκη). Όσο καλύτερα κι αν είναι, όσο καλύτερη ποιότητα ζωής και καθημερινότητας και αν έχεις, όσο ήρεμος και αν είσαι, πιστεύω ότι κυρίως στις νεότερες ηλικίες νιώθεις εγκλωβισμένος και λίγο έξω από τα δρώμενα! Από τη άλλη βέβαια, αυτό δε σημαίνει ότι όποιος μένει στην Αθήνα τα έχει γυρίσει όλα! Κάποιες φορές αρκεί να ξέρεις ότι έχεις την επιλογή!

Για φινάλε λοιπόν έχω να ευχηθώ Καλά Χριστούγεννα σε όλους!!! Να περνάμε καλά και ο Αγιος Βασίλης να φέρει στον καθένα ό,τι θέλει (το Mini Cooper όπως είπαμε εεε;;;)! See ya!!!

"Δημιουργική" διαμαρτυρία

Ο Nassos K. είχε την ιδέα. Με την βοήθεια άλλων Ελλήνων designers την υλοποίησε. Τα εξαιρετικά αποτελέσματα κατα τη γνώμη μου δείτε τα εδώ. Εγώ παραθέτω το αγαπημένο μου...

Μικρός απολογισμός...

Αυτές τις μέρες καθόμουν και έκανα έναν απολογισμό. Σε όλα τα μαθητικά και φοιτητικά μου χρόνια ήμουν μέσα στη χρονιά της δοκιμής. Η χρονιά που θα αποτελούνταν από παιδιά-πειραματόζωα που θα δοκίμαζαν ένα καινούριο μάθημα, έναν καινούριο τρόπο διδασκαλίας, ένα καινούριο καθηγητή κτλ. Δε μπορώ να πω..πάντα είχαμε κάτι να ασχοληθούμε!
Τώρα λοιπόν που τελειώνω όπου να’ναι τις σπουδές μου (αν τα καταφέρω με τις –απόλυτα δικαιολογημένες μεν καταστροφικές για μένα δε-καταλήψεις) θα δοκιμάσω πάλι κάτι νέο! Θα είμαι στη χρονιά της ανεργίας, στη χρονιά της ακρίβειας, στη χρονιά της μιζέριας. Στη χρονιά που η τομάτα κάνει 3 ευρώ (πρόσφατα το είδα σε μανάβικο), που τα κοινόχρηστα λόγω πετρελαίου έρχονται όσο το νοίκι, που θα παρακαλάω προφανώς για μια δουλειά καθόλου αντάξια των σπουδών μου, που το Βατοπέδι οργιάζει, που οι αστυνομικοί σκοτώνουν παιδιά, που δεν υπάρχει κράτος, που δεν υπάρχει μέλλον!!!
Γενικά δεν είμαι απαισιόδοξος άνθρωπος. Θέλω να σκέφτομαι θετικά. Θέλω να κάνω όνειρα για το μέλλον μου. Θέλω να χαμογελάω! Τι χρωστάω όμως να σκέφτομαι όλα αυτά;

Σιγά μην κλάψω

Μου λεν αν φύγω από τον κύκλο θα χαθώ
Στα όρια του μοναχά να γύρω φέρνω
Και πως ο κόσμος είναι ανήμερο θεριό
Και όταν δαγκώνει εγώ καλά είναι να σωπαίνω

Και όταν φοβούνται πως μπορεί να τρελαθώ
Μου λεν να πάω κρυφά κάπου να κλάψω
και να θυμάμαι πως αυτό το σκηνικό
Είμαι μικρός πολύ μικρός για να τα αλλάξω

Μα εγώ με ένα άγριο περήφανο χορό
Σαν αετός πάνω απ’ τις λύπες θα πετάξω
Σιγά μην κλάψω σιγά μη φοβηθώ
Θα πάω να χτίσω μια φωλιά στον ουρανό
Θα κατεβαίνω μόνο αν θέλω να γελάσω
Σιγά μην κλάψω σιγά μη φοβηθώ

Μου λεν αν φύγω πιο ψηλά θα ζαλιστώ
Καλύτερα στη λάσπη εδώ μαζί τους να κυλιέμαι
Και πως αν θέλω περισσότερα να δω
Σε ένα καθρέφτη μοναχός μου να κοιτιέμαι

Και όταν φοβούνται πως μπορεί να τρελαθώ
Μου λεν να πάω κρυφά κάπου να κλάψω
Και να θυμάμαι πως αυτό το σκηνικό
Είμαι μικρός πολύ μικρός για να τα αλλάξω

Χαιρετίσματα λοιπόν στην εξουσία...

Τα λόγια περιττεύουν όταν ακούς αρχεία σαν αυτά....

'Cause I'm the architect...!!!

χα!

I'm only happy when it rains...

Κόλλημα από την ώρα που ξύπνησα και άνοιξα το παράθυρο...

Απίστευτη κτηνωδία...

Μου έστειλαν ένα mail πριν από λίγο και δεν μπορώ να το διανοηθώ! Οι κινέζοι ως κλασικοί πρωτοπόροι σε όλα τους έχουν ξεκινήσει μια νέα μόδα! Τα Bonsai Kitten! Αυτό σημαίνει το εξής... Κλείνουν ένα νεογέννητο γατάκι σε ένα βάζο και το αφήνουν εκεί μέχρι να μεγαλώσει!!!!! Το ταίζουν και το ποτίζουν με καλαμάκι και αυτό αφοδεύει από το άνοιγμα του βάζου! Έτσι όσο μεγαλώνει το ζωάκι παραμορφώνεται και παίρνει το σχήμα του βάζου και οι ηλίθιοι που τα αγοράζουν έχουν σουβενίρ για το σπίτι!!!!!
Για περισσότερες πληροφορίες δείτε εδώ.
Μαζεύονται υπογραφές σε αυτή την ιστοσελίδα. Δεν ξέρω κατά πόσο θα γίνει κάτι αλλά δεν χάνουμε τίποτα να υπογράψουμε να σταματήσει αυτή η κτηνωδία!!!

WALL-E!!!

Αγαπη, τρυφερότητα, ζωή και πολλά πολλά χαμόγελα!!! Από τα καλύτερα animation ever! Δείτε το οπωσδήποτε!

Πως έχασα τη μάχη με το τυροπιτάκι...

Της Δήμητρας Παπαδοπούλου ηθοποιού και θεατρικής συγγραφέως...


Κάπου διάβασα πως το στήθος ή το μπιμπερό που μας πρόσφεραν μωρά όταν δυσανασχετούσαμε καθησυχάζει, λέει, τη συναισθηματική μας δυσφορία.
Οπότε, σαν ενήλικες πια, όποτε τρώμε φρίκη μασουλάμε καμιά παπαριά να το κατευνάσουμε,με αποτέλεσμα να χοντραίνουμε και να γινόμαστε σαν νεροχύτες, συν που η υγιεινή διατροφή είναι στα φόρτε της και έχουμε μπλέξει στον εγκέφαλό μας ποιο είναι το φυσικό και ποιο το μεταλλαγμένο, τι είναι οι ισοφλαβόνες και πού σκατά υπάρχει το φολικό οξύ, επίσης το ξέρεις πως η ντομάτα έχει λυκοπένιο ενώ το μπρόκολο έχει ισοθειoκυανικά;
Μ' αυτά και μ' αυτά, αποφάσισα πως τέρμα οι γουρουνιές, αιφνίδια η απόφαση, μετά που μου 'ρθε να ξεράσω που 'φαγα κάτι τυροπιτάκια, ξέρεις, αυτά τα έτοιμα τα κατεψυγμένα που τα τηγανίζεις και διαβάζεις πίσω τα συστατικά που περιέχουν και είναι σαν να διαβάζεις προκήρυξη εξωγήινου.
Αφού λοιπόν έφαγα τέσσερα, κοίταξα το πέμπτο και τελευταίο και του είπα: «Όχι, όχι δεν θα σε φάω». Ναι, άρχισα να μιλάω στο τυροπιτάκι, το τύλιξα σαν μωρό σε μια χαρτοπετσέτα και το 'βαλα στο ψυγείο. Μη με ρωτήσεις γιατί δεν το πέταξα, ήταν μια υποσυνείδητη, αρχέγονη αντανακλαστική διαδικασία, όπως θα έλεγε και ο Γιουνγκ ή ο Φρόιντ, δεν ξέρω, αυτούς τους μπερδεύω τι ακριβώς είπε ο καθένας, και κατηφόρισα για Κολωνάκι να πάρω πράσινο τσάι που 'χει μέσα φαινολικές ενώσεις. Τέλος για μένα τα ανθυγιεινά. Κάτω τα λιπαρά. Ζήτω το ασβέστιο και οι βιταμίνες του συμπλέγματος Β.
Άρχισε μια νέα εποχή που το κορμί μου θα γινόταν πιο ανταγωνιστικό, κι έτσι όπως κατηφόριζα τη Σκουφά, διαπίστωσα πως ένα όχι και τόσο νέο προϊόν γυναίκας που έχει κατακλύσει την παγκόσμια αγορά τελευταία, έχει πάρει διαστάσεις μάστιγας.

Μιλάω για το τσουλοειδές. Το τσουλοειδές είναι ένα είδος με έξω κοιλιά, έξω βυζιά, μανικιούρ πεντικιούρ γαλλικό και σποραδικά τατού, κυρίως εκεί που τελειώνει η κωλοχαράδρα μπορείς να βρεις μέχρι και την Γκουέρνικα του Πικάσο. Και όλα έτοιμα για φάσωμα (σημειωτέον, δεν έχω τίποτα εναντίον του φασώματος, απλά με εκνευρίζει σαν λέξη, θα 'θελα να καταργηθεί απ' το λεξιλόγιο και να επιστρέψουμε στην παλαιά κλασική της εποχής των σπηλαίων, το μπαλαμούτι). Επίσης, συνειδητοποίησα πως τα τσουλοειδή είναι κυρίως μικρά τα οποία περάσανε αιφνιδίως από τα πάμπερς στα στρινγκ, χωρίς ενδιάμεσα στάδια. Εν πάση περιπτώσει, αφού πήρα τα τσάγια μου τα πράσινα και έτρωγα όλη μέρα φρούτα, ήπια και δυο λίτρα νερό, τιγκάρισα στο ιχνοστοιχείο και αφού συνειδητοποίησα πως για να ζεις υγιεινά πρέπει να 'σαι λίγο η Μαριάννα Λάτση και να 'χεις χρόνο όλη μέρα να πίνεις νερά και να τρέχεις να τα κατουράς, άρχισα να πεινάω. Το σκέφτηκα πολύ το πώς θα κινηθώ και αποφάσισα να φάω μια μπανάνα που 'χει μέσα κάλιο.
Αλλά η πείνα φούντωνε. Σαν όραμα άρχισαν να ξεπροβάλλουν απειλητικά τα τσουλοειδή, τα αδύνατα, τα καλογυμνασμένα. Τρόμαξα πολύ, επίσης, όταν ήρθε και εκείνο το γαμημένο τυροπιτάκι και μου σφήνωσε στον εγκέφαλο. Αλλά είπα όχι, θα δω τηλεόραση να ξεχάσω.

Ήταν αργά τη νύχτα πια και κάνοντας ζάπινγκ, έπεσα σε καμιά δεκαριά ξεκοιλιάσματα, παντού αίματα, στο ΣΚΑΪ κάτι τύποι σ' ένα τζιπ έψαχναν έναν ιπποπόταμο, στην ΕΤ3 φώναζε η Φώφη Γεννηματά και νάτα πάλι τα τσουλοειδή διάσπαρτα στα κανάλια να αυτογλείφονται και να γδύνονται.
Και νάτο πάλι το τυροπιτάκι. Όρμηξα στο ψυγείο. Ήτανε παγωμένο, τηγανισμένο και καυλωμένο. Δίπλα του, ένα ξενέρωτο γιαούρτι με χαμηλά λιπαρά, πώς να αντέξει τον ανταγωνισμό. Κοιταχτήκαμε με το τυροπιτάκι ξανά και ξανά. Θα σε πετάξω μαλακισμένο πολυακόρεστο ανθυγιεινό τηγανισμένο. Άρχισα να το βρίζω, μόνο που δεν το χαστούκισα. Με κοίταζε λάγνα και με προκαλούσε με τα τυριά του. Όρμηξα και το καταβρόχθισα. Καταπίνοντας την τελευταία μπουκιά, το 'ξερα πως είχα χάσει οριστικά τη μάχη με το τυροπιτάκι.


Υ.Γ. Μήπως ξέρει κανείς τι ακριβώς είναι οι ελεύθερες ρίζες;


"Κλεμμένο" από εδώ!

Σκέτη απογοήτευση...

Καλά είναι ποτέ δυνατόν; 17 Νοέμβρη που τιμάμε τα παιδιά που πάλεψαν για να έχουμε σήμερα δημοκρατία (έστω και τυπικά πλέον) και να είμαστε ελεύθεροι και θέμα στις ειδήσεις είναι τα επεισόδια που προκλήθηκαν από δαπίτες που την έπεσαν στους κνίτες (και το αντίστροφο) στην κατάθεση στεφάνων;;; Δηλαδή πόσο απαράδεκτοι και ξεφτιλισμένοι μπορεί να είναι;;; Σεβασμός δεν υπάρχει ούτε στα αυτονόητα πλέον; Και γιατί έχω την αίσθηση ότι ανάμεσα σε αυτούς τους καραγκιόζηδες βρίσκονται κάποιοι αυριανοί βουλευτές, υπουργοί κτλ. που θα μου το παίζουνε διανοούμενοι;

More...

Hakuna matata!!!!

Το ξαναείδα πρόσφατα μετά από απίστευτα πολλά χρόνια και είχα ένα διαρκές χαμόγελο στα χείλη μου! Καιρός να ξαναγίνει το μότο μου νομίζω...!!!

Good luck my friends!

Και να που έρχεται η στιγμή του αποχωρισμού...14 Νοέμβρη 2008 ημέρα ορκωμοσίας και πολύ σημαντικά πρόσωπα σε χαιρετούν... Συναισθήματα ανάμεικτα..Από τη μια χαίρεσαι με τη χαρά τους κι από την άλλη κλαίς που φεύγουν κι εσύ μένεις πίσω. ΟK πολλούς θα τους ξαναδείς στην Αθήνα για κανένα καφέ ή ποτό αλλά δεν είναι το ίδιο. Δε θα μένουν 5 λεπτά απ΄το σπίτι σου με τα πόδια, δε θα σου χτυπάνε το κουδούνι ανά πάσα στιγμή, δε θα αποφασίζετε από κοινού να μη βγείτε και 3 η ώρα το βράδυ θα το μετανιώνετε, δε θα τρώτε μαζί ότι σου στέλνει η μαμά σου με τη χαρά « Επιτέλους σπιτικό φαγητό!!!», ούτε θα μαζεύεστε να μαγειρέψετε μαζί κι ότι βγεί. Μη συζητήσω βέβαια για τους άλλους...αυτούς που δε μένουν Αθήνα αλλά Δράμα, Σέρρες, Αγρίνιο, Αμοργό...Μια επικοινωνία από internet, ένα τηλέφωνο, μια συνάντηση τα πρώτα χρόνια και ζεις με την ελπίδα ότι τουλάχιστον θα σε καλέσουν στο γάμο τους (ποτέ δεν θίγουμε το θέμα δικός μας γάμος!χαχα!). Μετά αρχίζουν άλλα θέματα.... Εγώ γιατί δεν τέλειωσα; Καλά δεν έμεινες και μόνος σου παρέα έχεις και καλή ευτυχώς! Αλλά σε ψιλοτρώει που μένεις πίσω...
Τέλος πάντων...σήμερα είναι μέρα χαράς!!!! Μια καινούρια ζωή ξεκινά για αγαπημένα σου πρόσωπα και είστε όλοι έτοιμοι σε λιγάκι να το κάψετε!!!!
Άντε καλά να περάσουμε!!!!
Καλή σταδιοδρομία παιδιά!!!!

Reach out and touch faith...!

Την προηγούμενη φορά δεν ήμουν Αθήνα και τους έχασα...στις 12 Μαίου του 2009 όμως θα πάω...πετώντας!!! Depeche Mode live @ Terra Vibe

Θα μου θυμίσεις τα παλιά τα πρώτα βράδια μας...

Τους είδα τυχαία σε ένα live τους εδώ και τολμώ να πω ότι δεν τους είχα ούτε καν ακουστά! Είναι οι Imam Baildi και όσο πρωτότυπο είναι το όνομά τους άλλο τόσο ειναι και η ιδέα τους! Πρόκειται για ένα συγκρότημα που έχει κάνει διασκευές ελληνικά τραγούδια της δεκαετίας του '40, του '50 και του '60 αναμιγνύοντας το μπουζούκι και την τρομπέτα με ηλεκτρονική μουσική. Μια πολύ καλή προσπάθεια κατά τη γνώμη μου για να έρθουν ξανά στο προσκήνιο τραγούδια που κάνουν τους νέους να μάθουν και τους παλιότερους να θυμηθούν...

Αραχτή και λάιτ!!!

Να’ μαι πάλι...! Καλό μήνα!

Η σημερινή μέρα είναι από εκείνες με τις πολλές δραστηριότητες, σκληρή δουλειά και κούραση!!!...Ξύπνησα στις 2, τώρα μαγειρεύω, θα δώ κανένα επεισόδιο Heroes, θα πάω για καφέ ή ποτό κτλ, κτλ...Ε....Εντάξει δεν συμβαίνει κάθε μέρα αυτό!!!! Γενικά θέλοντας και μη περνάω πολλές ώρες στη σχολή. Ποιά σχολή??? Ναι σωστά δεν το ανέφερα..Όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω μια μεγάλη και τρανή αρχιτεκτόνισσα! Εγώ και ο Le Corbusier ένα πράμα!!!! Το πρόγραμμα λοιπόν της σχολής αντιθέτως με τις περισσότερες σε αναγκάζει να μένεις και να δουλεύεις εκεί καθημερινά. Αυτό έχει τα θετικά του και τα αρνητικά του. Τα προφανέστατα αρνητικά του είναι ότι δε ζείς την κλασική φοιτητική ζωή... φραπεδάκι, ταβλάκι, λιώσιμο καθημερινό και τρείς φορες το χρόνο άγχος, διάβασμα, πήξιμο. Αυτό που απασχολεί εμάς πέντε μέρες την εβδομάδα (τουλάχιστον) είναι σχέδια, μακέτες, διορθώσεις από καθηγητές (μεγάλη πληγή!), διαλέξεις κτλ. Οπότε αν πάρεις την απόφαση να μπείς σε μια τέτοια σχολή (και κυρίως να βγείς από αυτή με πτυχίο!) πρέπει να χωνέψεις ότι θέλει πολύ δουλειά με αποτέλεσμα πολύ κούραση ψυχική και σωματική (και πολλά τραύματα με κοπίδι τα οποία εγώ ευτυχώς έχω γλιτώσει με μερικά μικρά κοψιματάκια!!!). Από την άλλη όμως αυτό έχει και τα καλά του που τα εκτιμάς έχοντας περάσει κάποια χρόνια μέσα εκεί... Το έτος μου έχει γύρω στα 70-75 παιδιά τα οποία ξέρω όχι απλά τα ονόματα τους αλλά κάνουμε παρέα! Όλες αυτές οι ώρες μας έχουν δέσει και μας έχουν μετατρέψει σε μια μεγάλη παρέα που, όπως σε όλες τις τυπικές (μεγάλες) παρέες, με καποιους είσαι πολύ καλός φίλος, με κάποιους άλλους λιγότερο και με κάποιους τρίτους απλά γνωστός που θα πεις καμιά βλακεία να περάσει η ώρα... Αυτό είναι απόλυτα φυσιολογικό από τη στιγμή που καθημερινά μαζί δουλεύουμε, τρώμε, πίνουμε καφέ, ακούμε μουσική ακόμα και κοιμόμαστε πάνω στις καρέκλες (ιδιαίτερα σε περιόδους εξεταστικής)!!! Ακόμα και όταν θα βγούμε θα κοιτάξουμε να περάσουμε πιο ποιοτικά καλές βραδιές γιατί δεν έχουμε την πολυτέλεια να το κάνουμε κάθε μέρα! Βέβαια αυτό δε σημαίνει ότι έχουμε πάντα το επιθυμητό αποτέλεσμα αλλά τουλάχιστον προσπαθούμε!!! Για τους παραπάνω λοιπόν λόγους, μέρες σαν τη σημερινή (που απλά έχω πάρει άδεια από τη σημαία!), έχουν αξία ανεκτίμητη (που λέει και η διαφήμιση..).

Αυτό που ουσιαστικά ήθελα να πω σήμερα και αντ’αυτού ζάλισα με την πολυλογία μου είναι ότι από την ώρα που έκανα το πρώτο post αναρωτιέμαι τι θα γράφω εδώ...

Από ότι έδειξε θα γράφω ότι μου’ρχεται! Η θεματολογία μου μάλλον θα περιλαμβάνει μουσική, κινηματογράφο, τέχνη και αρχιτεκτονική...Δεν παίρνω και όρκο όμως!!!! Η πορεία θα δείξει...

Καλωσήρθα!!!!

Γειά σας, γειά σας....!!!
Είναι η πρώτη φορά που επιχειρώ να γράψω και όπως όλοι καταλαβαίνουμε άγχος, στρες, παχυσαρκία, όλα παίζουν! Αναγνωριστικό λοιπόν δείγμα αυτό το ξεκίνημα και λέω να αρχίσω ως εξής.....


Όνομα - Λιλίκα
Προέκυψε πριν δύο λεπτά χωρίς πολύ σκέψη. Λιλίκα με φώναζε η κολλητή μου όταν είμασταν μικρές. Φίλες από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου μέχρι σήμερα...Γιατί με φώναζε έτσι ούτε αυτή ξέρει..

Ιδιότητα - Φοιτήτρια
Αιώνια..σε μια πόλη της βόρειας Ελλάδας. Δε με χαλάει καθόλου....περνάω πολύ καλά εδώ!

Λόγος επίσκεψης - Το γνωστό σε όλους μας πίτσι-πίτσι!!!
Η φάση των blog μου αρέσει πολύ...διαβάζεις λόγια ανθρώπων που δεν γνωρίζεις και φαντάζεσαι διάφορα..ανταλλάσσεις απόψεις, δίνεις κομμάτια του εαυτού σου που ο διπλανός σου μπορεί να μη ξέρει και να μη μάθει ποτέ!

Τίτλος - It only takes six muscles to smile...:-)
Κλεμμένο από μια διαφημιστική αφίσα που είδα πριν δύο χρόνια στη Νέα Υόρκη και με έκανε αυθόρμητα να χαμογελάσω...

Ζητούμενα - Τη συμπαράστασή σας!!!
Πρωτάρα είμαι θα μάθω!!!!!

Αυτά λοιπόν προς το παρόν...
Καλή αρχή!